Cap Gris Nez

weekend 1-3 oktober 2021

Verslag Eric Poelen

Gebied: Standplaats Audighen, gevogeld in en om Cap Gris Nez aan het Nauw van Calais, +/- 30 kilometer onder Calais, Noord Frankrijk

Deelnemers: Victor Retel Helmrich (VWG), Frances van Lipzig (VWG), Frans van Gils (VWG), Erik Poelen (VWG), Kim Kokkelink, Jan Hes, Martien de Brouwer

Wat er aan vooraf ging:

Al in het voorjaar van 2020 ontstond het idee om na het geweldige bezoek in 2019 aan Lac du Der weer een vogelreisje te organiseren. Op initiatief van Victor werd gekozen om de najaars trek aan de kust bij Cap Gris Nez te gaan aanschouwen. In een ver verleden was de vogelwerkgroep daar al eens geweest met toentertijd een geweldige diversiteit en aantal waarnemingen. Het is internationaal een bekend punt om de vogeltrek te aanschouwen. Door de coronabeperkingen werd het bezoek een jaar uitgesteld maar afgelopen najaar stonden enkele mensen te trappelen om er weer op uit te trekken naar een bijzonder oord.

1^e dag vrijdag 1 oktober:

Het is geen enorme afstand naar het plaatsje Audighen dicht bij Cap Gris Nez waar we zullen overnachten; slechts 300 km, ’n dikke 3 uur met de auto. Maar uiteraard hebben we onderweg toch een koffiestop ingelast. Na het vogelen is namelijk de gezelligheid het belangrijkste! Koffie met croissant op een terrasje aan het prachtig gerestaureerde stadsplein van Veurne (België). Victor kreeg een deja vu gevoel, hij had er in z’n jonge jaren nog 'n liefje en is daar toen ooit de beroemde schilder Paul Delvaux, die daar woonde, tegen het lijf gelopen.  Na nog wat heerlijke Belgische chocolade ingeslagen te hebben en het aanhoren van een paar prachtige smeuïge anekdotes over de geschiedenis van Veurne door een praatgrage inwoner,  verder met de laatste kilometers richting Audighen. Inmiddels was het flink gaan regen, een voorboden van wat ons nog te wachten stond want de weersverwachtingen waren niet best.
Eerst een bezoek gebracht aan Cap Blanc, een vergelijkbaar uitkijkpunt als ons uiteindelijk reisdoel. Prachtige vergezichten over de zee  en de heuvels in het binnenland. Heerlijk geluncht in een uitstekend visrestaurant in Escalles. Op de Cap weinig vogels, maar, zo dachten we, die houden zich schuil voor de volgende dag.
Na het inkopen voor het avondmaal zijn we gaan genieten van de prachtige opaalkust ter hoogte van Wimeraux. Het was een schitterende zonsondergang en het was zondermeer duidelijk waarom deze kust zeer geliefd en bekend is bij landschapsfotografen. En…….het was tussen de buien soms droog!! Voor de vogelaars was er een hoogtepunt!  Een hele grote groep van wel 60 lepelaars vochten zich boven ons hoofd tegen de zware wind en regen in richting het zuiden.
’s Avonds genoten van een door de huisgenoten zelf samengestelde heerlijke salade, met voor de liefhebbers een frietje, en natuurlijk wijn en bier!

2^de dag zaterdag 2 oktober.

Vol verwachting klopte ons hart toen we ’s morgens bij zonsopkomst onze plaats innamen op het uitkijkpunt van Cap Gris Nez. Het was droog met een flinke wind uit……de verkeerde kant. Voor het vogelen was het goed geweest dat er een flinke wind uit zee stond, echter hij kwam precies vanuit de andere kant. Het platform vulde zich de komende uren met vogelaars uit Nederland, België en Frankrijk. Ook kwamen er veel toeristen omdat op dit punt de oversteek naar Engeland het kortst is en je kunt duidelijk de krijtrotsen aan de overkant zien.
De grote aantallen vogels waarop we gerekend hadden bleven uit. Maar we hadden toch een paar mooie waarnemingen van o.a. jan van gent, kleine jager, zwartkopmeeuw en grote stern. Dit naast de vele meeuwen en aalscholvers. In de duinen achter de kaap was het opvallend rustig. We hadden daar eigenlijk heel veel kleine zangertjes verwacht maar er was relatief weinig te zien. Uiteraard kreeg het weer de schuld.
Na een wederom een goede zelfgemaakte lunch viel het middagprogramma letterlijk in het water. Het was gestopt met zachtjes regenen……inmiddels kwam het met bakken naar beneden. Tegen beter weten in gingen we met vier man op pad voor een wandeling langs de kust. Gekleed in regenkleding en laarzen liepen we over het door eb droog liggende strand van Audighen richting het 6 km (!) verderop gelegen Wissant. Het begon steeds harder te regenen en het werd donkerder en donkerder. Onderweg zagen we in de stromende regen boven op de duin een grote regencape staan waarin, naar later bleek, onze reddende engel Frances zat verstopt. Die wenste ons nog (bedenkelijk) een prettige wandeling en verdween in de mist. Om een langverhaal kort te maken. Tegen dat het donker werd pikte Francis de stoere wandelaars op in de stromende regen op een landweggetje in the middle of nowhere. En netjes werden de vier verzopen katten bij onze verblijfplaats afgeleverd! Na wederom een heerlijk zelf gemaakt avondmaal werd er tot in het late uur geborreld en gefilosofeerd over waar het met de wereld en onze natuur naar toe moet en of het allemaal nog wel goed zal komen…………

3^e dag zondag 3 oktober.

In de vroege ochtend werd wederom vanaf het uitzichtpunt de vogeltrek te aanschouwd. Het was regenachtig en de wind kwam nog steeds uit de verkeerde hoek.  Samen met de vele andere vogelaars hebben we toch genoten van de meeuwen, aalscholvers en sterns die langskwamen. Bijzonder was wel de roodkeelduiker. Ook de wandeling in de duinen leverde geen spectaculaire waarnemingen op en we waren al blij met de vinken die overvlogen, de biddende torenvalk, heggemus, graspieper en zwarte roodstaart.
’s-Middags stond wederom een lange maar prachtige wandeling op het programma. In wind en regen liepen we langs de kust tussen de bunkers en na 75 jaar nog steeds zichtbare bomkraters. Met het zicht op de zee en alsmaar de witte krijtrotsen van Engeland in het vizier. Terug via het binnenland waren we niet blij met de diverse eendenkooien die langs ons pad lagen. We zagen daardoor wel wat eenden en ganzen maar we waren natuurlijk in mineur door het lot wat deze vogels te wachten stond. Inmiddels was het weer flink opgeklaard, de zon scheen zelfs. Een deel van de groep liep nog met een flinke omweg via het strand terug. Daar zagen we nog wat steenlopers, drieteenstrandlopers en kleine plevieren.
Op de terugweg brachten we nog een bezoek aan de pier van Grand Fort Philippe in de hoop daar nog wat vogels te zien. Zelfs op deze voor vogels aardige plek was het heel rustig en waren we blij met de enkele kleine zilverreigers die zich daar ophielden. De grote groepen meeuwen die zich ver van ons op het strand bevonden, waren te ver van ons vandaan om zelfs maar met de telescoop te kunnen determineren.

We zijn drie dagen lekker veel buiten geweest in wind, regen en zonneschijn. We zagen weliswaar minder vogels dan waarop gehoopt maar hebben wel fijn gewandeld, gepraat, genoten van de prachtige vergezichten en het mooie licht van de opaalkust. En het was heel gezellig!!!

Speciale dank aan Victor voor de organisatie. En dank aan mijn reisgenoten Francis, Frans, Victor, Kim, Jan en Martien voor alle mooie gesprekken en gezelligheid. We zoeken een nieuwe bestemming en gaan er nog een keer op uit!